ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ 'ਚ ਮਿਲੇ ਸਨ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਸੁਲਤਾਨਾਂ ਦੇ ਸਿੱਕੇ

 

             ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ 'ਚ ਮਿਲੇ ਸਨ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਸੁਲਤਾਨਾਂ ਦੇ ਸਿੱਕੇ

ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ 'ਚ ਇੱਕ ਸੜਕ ਲੰਘਦੀ ਸੀ, ਜੋ ਨਰੇਲ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਕੇ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਓਕਾੜਾ ਤੱਕ ਜਾਂਦੀ ਸੀ | ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਸੜਕ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਅਬੋਹਰ ਵੱਲ ਜਾਂਦੀ ਸੀ | ਉੱਥੋਂ ਸਿੱਧਾ ਬੀਕਾਨੇਰ ਤੱਕ ਜਾਂਦੀ ਸੀ | ਇਸ ਸੜਕ ਤੋਂ ਰਾਜੇ ਮਹਾਰਾਜੇ ਤੇ ਵਪਾਰੀ ਲੰਘਦੇ ਸੀ | ਸਰਕਾਰੀ ਰਿਕਾਰਡ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਗਵਾਹ ਹੈ ਕਿ ਅਬੋਹਰ - ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ਦੇ ਇਲਾਕੇ 'ਚ ਰਾਜੇ-ਮਹਾਰਾਜਿਆਂ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਸਿੱਕੇ ਮਿਲ ਚੁੱਕੇ ਹਨ | ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਿੱਕਿਆਂ 'ਚੋ ਕੁੱਝ ਤੇ ਸਾਂਢ ਤੇ ਘੁੜਸਵਾਰ ਵੀ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ | ਇਹ ਸਿੱਕੇ ਕਿੰਗ ਆਫ਼ ਓਹੀਯੂਡ ਅਬਾਉਟ ਏ.ਡੀ. 1000 ਦੇ ਸਨ | ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਅਲਾਓਦੀਨ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਸਿੱਕੇ ਵੀ ਮਿਲੇ ਸਨ | ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਸੁਲਤਾਨ ਮੁਹੰਮਦ ਬਿਨ ਸੋਮੀ ਸ਼ਾਮਸਉਦੀਨ ਇਲਤੁਤਮਿਸ (1211-1236), ਬਲਬਨ (1266-1286) | ਜਲਾਲੂਦੀਨ ਫ਼ਿਰੋਜ਼, ਅਲਾਉਦੀਨ ਮੁਹੰਮਦ, ਮੁਹੰਮਦ ਬਿਨ ਤੁਗਲਕ (1325-1351) ਤੇ ਫ਼ਿਰੋਜ਼ਸ਼ਾਹ ਤੁਗਲਕ (1351-1388) ਦੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦੇ ਸਿੱਕੇ ਇਸ ਇਲਾਕੇ 'ਚ ਮਿਲ ਚੁੱਕੇ ਹਨ |  Lachhman Dost Fazilka 

Read More

ਫ਼ਜ਼ਲ ਖਾਂ ਵੱਟੂ ਦੇ ਭਤੀਜੇ ਦਾ ਪਿੰਡ ਰਾਣਾ ਦੀ ਦਾਸਤਾਨ ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ਦਾ ਪਿੰਡ ਐ ਰਾਣਾ, ਕਾਫ਼ੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਪਿੰਡ ਐ, ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ਤੋਂ ਫ਼ਿਰੋਜ਼ਪੁਰ ਰੋਡ ਤੇ ਜਾਈਏ ਤਾਂ 3-4 ਕਿੱਲੋਮੀਟਰ ਦੀ ਦੂਰੀ ਤਹਿ ਕਰ ਕੇ ਇਕ ਸੜਕ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਮੁੜਦੀ ਹੈ, ਜੱਟ ਵਾਲੀ ਪਿੰਡ ਵਾਲੀ ਸਾਈਡ, ਜੱਟ ਵਾਲੀ ਪਿੰਡ ਪਾਰ ਕਰ ਕੇ ਅੱਗੇ ਪਿੰਡ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਰਾਣਾ | ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਨੇੜੇ-ਤੇੜੇ ਜਿਹੜੇ ਪਿੰਡ ਨੇ, ਉਹ ਨੇ ਮਿਆਣੀ ਬਸਤੀ, ਨਿਉਲਾਂ, ਸੈਦੋਕੇ ਹਿਠਾੜ, ਹਸਤਾ ਕਲਾਂ, ਬਹਿਕਾਂ ਵਗ਼ੈਰਾ | ਇਹ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਕਾਫ਼ੀ ਪੁਰਾਣੇ ਆ, ਅੱਜ ਵੀ ਉਹੀ ਨਾਂਅ ਨੇ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੀ ਸੰਖਿਆ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ | ਰਾਣਾ ਪਿੰਡ ਵੀ ਮੁਸਲਮਾਨ ਪਰਿਵਾਰ ਵਲੋਂ ਆਬਾਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ | ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਾਹਰਲੇ ਪਾਸੇ ਖੱਜੀ ਪੀਰ ਦੀ ਦਰਗਾਹ ਹੈ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਇਕ ਮਸੀਤ ਵੀ ਸੀ | ਵੈਸੇ ਪਿੰਡ 'ਚ 2 ਮਸੀਤਾਂ ਸੀ | ਇਹ ਜਿਆਦ ਐ ਰਾਣਾ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਆਬਾਦ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਸਟੋਰੀ ਬਹੁਤ ਲਾਜ਼ਵਾਬ ਹੈ | ਰਾਣਾ ਪਿੰਡ ਆਬਾਦ ਹੋਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਹ ਪਿੰਡ ਆਬਾਦ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵੱਡੇਰੇ ਸਨ ਮਿਆ ਫ਼ਜ਼ਲ ਖ਼ਾਨ ਵੱਟੂ | ਨੰਬਰਦਾਰ ਵੀ ਸੀਗੇ, ਤੇ ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ਨੂੰ ਜੋ ਨਾਂਅ ਮਿਲਿਐ, ਉਹ ਫ਼ਜ਼ਲ ਖਾਨ ਵੱਟੂ ਦੇ ਨਾਂਅ ਤੋਂ ਹੀ ਮਿਲਿਐ | ਫ਼ਜ਼ਲ ਖ਼ਾਨ ਵੱਟੂ, ਜਿਹੜੇ ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ਦੇ ਨਾਲ ਪਿੰਡ ਹੈ ਨਾ ਸਲੇਮਸ਼ਾਹ, ਉੱਥੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ | ਬੰਗਲੇ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਵਿਚ ਆਬਾਦ ਕਰਨ ਲਈ ਫ਼ਜ਼ਲ ਖ਼ਾਨ ਵੱਟੂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਾਢੇ 32 ਏਕੜ ਜ਼ਮੀਨ ਦਿੱਤੀ ਸੀ | 144 ਰੁਪਏ 8 ਆਨੇ ਵਿਚ | ਬੰਗਲਾ ਸ਼ਹਿਰ ਆਬਾਦ ਕਰਨ ਲਈ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸ਼ਰਤ ਵੀ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਜੋ ਨਾਂਅ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ, ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਂਅ ਤੋਂ ਹੀ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ | ਉਸ ਸ਼ਰਤ ਮੁਤਾਬਕ ਬੰਗਲੇ ਨੂੰ ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ਨਾਂਅ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ | ਉਸ ਫ਼ਜ਼ਲ ਖ਼ਾਨ ਵੱਟੂ ਦਾ ਇਕ ਭਤੀਜਾ ਸੀ ਰਾਣਾ ਵੱਟੂ | ਜ਼ਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਂਅ ਤੇ ਆਬਾਦ ਹੋਇਆ ਹੈ ਪਿੰਡ ਰਾਣਾ | ਹੁਣ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਪਿੰਡ ਇੱਥੇ ਕਿਉਂ ਆਬਾਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ | ਜਦੋਂਕਿ ਫ਼ਜ਼ਲ ਖਾਂ ਵੱਟੂ ਕੋਲ ਤਾਂ ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਕਾਫ਼ੀ ਜ਼ਮੀਨ ਸੀ | ਫ਼ਿਰ ਵੀ ਦੂਰ ਪਿੰਡ ਆਬਾਦ ਕਰਨ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਅਲਹਦਾ ਹੈ | ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਦੁੱਖਭਰੀ ਵੀ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਤੇ ਲਾਜਵਾਬ ਵੀ | ਕਾਰਨ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਜਿਹੜੀ ਜ਼ਮੀਨ ਵੱਟੂਆਂ ਕੋਲ ਸੀ | ਉਸ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਫ਼ਜ਼ਲ ਖਾਨ ਵੱਟੂ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਸਿਕੰਦਰ ਖਾਨ ਵੱਟੂ, ਸਲੀਮ ਖਾਨ ਵੱਟੂ, ਚਿਰਾਗ ਖਾਨ ਵੱਟੂ ਤੇ ਜਾਬਤਾ ਖਾਨ ਵੱਟੂ ਆਪਣੇ ਚਾਚੇ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਰਾਣਾ ਵੱਟੂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਵਾਹੀ ਇਕੱਠੀ ਕਰਦੇ ਸੀ, ਪਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜ਼ਮੀਨ ਵਿਚ ਛੋਲਿਆਂ ਦੀ ਬੀਜੀ ਫਸਲ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਬੋਲ ਬੁਲਾਰਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਝਗੜਾ ਵੱਧ ਗਿਆ, ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਬਹਿਸ ਬਾਜ਼ੀ, ਰੋਜ਼ ਦੀ ਲੜਾਈ ਤੋਂ ਸਾਰੇ ਤੰਗ ਸਨ | ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਤਾਂ ਬਜ਼ੁਰਗ ਇਕ ਹੀ ਸੀ ਫ਼ਜ਼ਲ ਖਾਨ ਵੱਟੂ | ਰਾਣਾ ਵੱਟੂ ਦੇ ਅੱਬਾ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਫ਼ੌਤ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਨ | ਲੜਾਈ ਝਗੜਿਆਂ ਤੋਂ ਤੰਗ ਹੋਏ ਫ਼ਜ਼ਲ ਖ਼ਾਨ ਵੱਟੂ ਨੇ ਇਕ ਦਿਨ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਤੇਰਾ ਅੱਬਾ ਫ਼ੌਤ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਸਾਰੇ ਭਰਾ ਆਪਸ ਵਿਚ ਲੜਦੇ ਹੋ, ਇਹ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ, ਤੁਸੀਂ ਵੱਖਰੇ ਹੋ ਜਾਓ | ਜਾਓ, ਜਿਤਨੀ ਜ਼ਮੀਨ ਵਿਚ ਘੋੜਾ ਫੇਰ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਫ਼ੇਰ ਲਓ ਤੇ ਆਪਣਾ ਡੇਰਾ ਵੱਖਰਾ ਬਣਾ ਲਓ | ਫਿਰ ਰਾਣਾ ਵੱਟੂ ਨੇ ਘੋੜਾ ਫੇਰਿਆ ਤੇ ਕਾਫ਼ੀ ਜ਼ਮੀਨ ਆਪਣੇ ਅੰਡਰ ਕਰ ਲਈ | ਉਹ ਬੰਗਲੇ ਤੋਂ ਤਕਰੀਬਨ 7-8 ਮੀਲ ਦੂਰ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਪਰਿਵਾਰ ਵੀ ਨਾਲ ਹੀ ਸੀ, ਉੱਥੇ ਇਕ ਪਿੱਪਲ ਹੇਠ, ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਪਿੱਪਲ, ਉਸ ਨੇ ਕੋਠੜੀ ਬਣਾਈ ਤੇ ਬਹਿ ਗਿਆ ਆਪਣਾ ਡੇਰਾ ਲਾ ਕੇ, ਮੱਝਾਂ ਦਾ ਵਾੜਾ ਵੀ ਬਣਾ ਲਿਆ | ਸੱਤ ਵੀਆਂ ਘਰ ਬਣਾਏ, ਪਿੰਡ ਆਬਾਦ ਕਰਨ ਲਈ ਮਾਛੀਆਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਆਬਾਦ ਹੋ ਗਏ | ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਨਾਂਅ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਰਾਣਾ | ਪਿੰਡ ਦੇ ਨੇੜੇ ਜੰਗਲ ਵੀ ਸੀ ਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਸਤਲੁਜ ਦਰਿਆ, ਚੋਰ ਡਾਕੂਆਂ ਦਾ ਵੀ ਬੋਲਬਾਲਾ ਤੇ ਦੂਜਾ ਭਰਾਵਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ | ਵੈਸੇ ਰਾਣਾ ਦਲੇਰ ਵੀ ਸੀ ਤੇ ਲੜਾਕਾ ਵੀ | ਉਸ ਨੇ ਮਾਛੀਆਂ ਨੂੰ ਬੰਦੂਕ ਲਿਆ ਕੇ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਉਹ ਮਾਛੀ ਉਸ ਦੇ ਰਖਵਾਲੇ ਬਣ ਗਏ | ਮਾਛੀ ਵੀ ਬੜੇ ਲੜਾਕੇ ਸਨ | ਲਾਗਲੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਰਾਣੇ ਦਾ ਖੌਫ਼ ਸੀ, ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਮਾਛੀਆਂ ਦਾ ਖੌਫ਼ ਬਣ ਗਿਆ | ਰਾਣਾ ਸਪੋਟਰ ਸੀ ਨਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ, ਰਾਣੇ ਦਾ ਤਾਂ ਡਰ ਭੈਅ ਇਤਨਾ ਕਿ ਜੇ ਕੋਈ ਔਰਤ ਕਿਸੇ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਉਧਲ ਕੇ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਆ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਰਾਣਾ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ | ਉਲਟਾ ਕੀ ਕਰਦਾ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਮੱਝ, ਦੋ ਮੰਜ਼ੇ ਤੇ ਭਾਂਡੇ ਟਿੰਡੇ ਦੇ ਦਿੰਦਾ | ਭਾਵੇਂ ਰਾਣਾ ਕਾਫ਼ੀ ਰਹੀਸ ਸੀ, ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਕਲੀਅਰ ਐ ਕਿ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਤਾਹਣੇ ਮਿਹਣਿਆਂ ਦਾ ਵੀ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ | ਪਰ ਰਾਣਾ ਜੁਬਾਣ ਦਾ ਪੱਕਾ, ਜੋੜੀ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਨਾ ਦਿੰਦਾ, ਪੂਰੀ ਮਦਦ ਕਰਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ | ਪਰ ਤਾਹਣੇ ਮਿਹਣੇ ਤਾਂ ਵੱਡੇ ਵੱਡਿਆਂ ਨੂੰ ਡੇਗ ਦਿੰਦੇ ਆ | ਫਿਰ ਰਾਣੇ ਨੇ ਕੀ ਕੀਤਾ ਕਿ ਤਾਹਣੇ ਮਿਹਣਿਆਂ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਇਕ ਪਾਂਡ ਹੀ ਵੱਖਰੀ ਬਣਾ ਦਿੱਤੀ, ਉਦੋਂ ਕਹਾਵਤ ਵੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਗਈ ਕਿ ਸੱਤ ਵੀਹੀਆਂ ਉੱਧਲ ਦੀ ਸਾਰੇ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ | ਪਰ ਰਾਣੇ ਦੀ ਧਾਕ ਬਹੁਤ ਸੀ, ਦਲੇਰ ਵੀ ਸੀ ਨਾ, ਆਖਦੇ ਨੇ ਕਿ ਜਦੋਂ ਰਾਣੇ ਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਚੜ੍ਹਦਾ ਸੀ ਨਾ, ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਵਾਲ ਸਿੱਧੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਸੀ | ਇਸ ਧਾਕ ਨੂੰ ਕਾਮਯਾਬ ਰੱਖਣ ਲਈ ਰਾਣੇ ਨੇ ਇਕ ਧੜਕ ਬਣਾਈ | ਸਾਨ੍ਹ ਝੌਟੇ ਦੇ ਚੱਮ ਚੜਾ ਤੀ ਉੱਤੇ, ਮਲੀਦੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਵਿਚ 12 ਮਣ ਕਣਕ ਪੈਂਦੀ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਧੜਕ ਨੂੰ 4 ਬੰਦੇ ਖੜਕਾਉਂਦੇ ਨਾਂ ਤਾਂ ਉਹਦੀ ਆਵਾਜ, 12 ਕੋਹ ਤੱਕ, ਇਤਨੀ ਤੇਜ਼ ਕਿ ਬੰਦਾ ਕੰਨਾਂ ਤੇ ਹੱਥ ਹੀ ਰੱਖ ਲੈਂਦਾ | ਪਿੰਡ ਦੇ ਨੇੜੇ ਰਾਣੇ ਵੱਟੂ ਨੇ ਖੂਹ ਖੁਦਵਾਇਆ ਸੀ ਤੇ ਲਾਗਲੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਨੂਰੇ ਨੇ ਵੀ | ਖ਼ੂਹ ਨੂੰ ਚਲਾਉਣ ਲਈ ਉਹ ਬਹਿਕ ਬੋਦਲਾ ਪਿੰਡ ਦੇ ਘੁਮਾਰਾਂ ਕੋਲੋ ਕੱਚੀਆਂ ਟਿੰਡਾਂ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦੇ ਸੀ | ਪਰ 3-4 ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਕੱਚੀਆਂ ਟਿੰਡਾਂ ਤਾਂ ਖੁਰ ਜਾਂਦੀਆਂ ਤੇ ਉਹ ਫਿਰ ਕੱਚੀਆਂ ਟਿੰਡਾ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦੇ | ਰਾਣਾ ਵੱਟੂ ਦਾ ਮੁੱਖ ਕਾਰੋਬਾਰ ਮਵੇਸ਼ੀ ਪਾਲਣਾ ਸੀ, ਪਰ ਘੋੜੀਆਂ ਰੱਖਣ ਦੇ ਬੜੇ ਸ਼ੋਕੀਨ ਸਨ | ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਸੀ ਕਿ ਪਿੰਡ ਰਾਣਾ ਵਿੱਚ ਘੋੜੀ ਤੇ ਚੜ੍ਹਨਾਂ ਔਰ ਘੋੜੀ ਦਾ ਨਾਚ ਕਰਵਾਉਂਣਾ ਸਿਰਫ਼ ਰਾਣਾ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਦਾ ਜਨਮਸਿੱਧ ਅਧਿਕਾਰ ਹੈ | ਇਕ ਵਾਰੀ ਪਿੰਡ 'ਚ ਮੇਲਾ ਸੀ, ਕਾਫ਼ੀ ਲੋਕ ਆਏ ਹੋਏ ਸੀ, ਰਾਣੇ ਦੀ ਹਵੇਲੀ ਵਿਚ ਘੋੜੀਆਂ ਦਾ ਨਾਚ ਕਰਵਾਇਆ ਗਿਆ, ਢੋਲ ਦੀ ਥਾਪ ਤੇ | ਇਕ ਘੋੜੀ ਨਚਦੀ-ਨਚਦੀ ਹਵੇਲੀ ਦੀ ਛੱਤ ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਗਈ | ਘੋੜੀ ਛੱਤ ਤੇ ਅਤੇ ਢੋਲੀ ਵੇਹੜੇ 'ਚ | ਛੱਤ ਤੇ ਘੋੜੀ ਨੱਚੀ ਤਾਂ ਲੋਕ ਦੰਦਾਂ ਥੱਲੇ ਉਂਗਲਾਂ ਦਬਾਉਣ ਲੱਗ ਪਏ | ਓਦੋਂ ਮੇਲੇ 'ਚ ਆਏ ਇਕ ਫਕੀਰ ਮੁਸਲਮਾਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ, ਕਿ ਘੋੜੀ ਛੱਤ ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਗਈ, ਪਰ ਰਾਣਾ ਜੀ ਤੁਸੀ ਥੱਲੇ ਹੀ ਥੱਲੇ ਆਓਗੇ | ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰਾਣਾ ਵੱਟੂ ਦੀਆਂ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਵਿੱਕਣੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਜੋ ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ਬੰਗਲੇ ਦੇ ਮਹਾਜਨਾਂ ਨੇ ਖਰੀਦੀਆਂ | ਕਹਿੰਦੇ ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਹਨ ਕਿ ਰਾਣਾ ਵੱਟੂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਿੰਦੂ ਸੇਠ ਨੂੰ ਘੋੜੀ ਤੇ ਨਹੀਂ ਚੜ੍ਹਨ ਦਿੰਦਾ ਸੀ, ਉਹਦੀ ਆਪ ਦੀ ਹੀ ਧਾਕ ਸੀ ਨਾ, ਲਾਗੇ ਪਿੰਡ ਐ ਹਸਤਾ ਕਲਾਂ - ਉਥੇ ਜੋ ਅਕਬਰ ਅਲੀ ਬੋਦਲਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਉਹਦੀ ਭੂਮੀ ਹਿੱਸੇ ਤੇ ਵਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਸਾਧੂ ਸਿੰਘ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਜੱਲਾ ਸਿੰਘ- ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਵਕਤ ਉਸਦੀ ਉਮਰ 15 ਕੁ ਵਰਿ੍ਹਆਂ ਦੀ ਹੋਣੀ ਏ | ਪਿੰਡ ਦਾ ਇਕ ਸੇਠ ਸੀ ਤੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਹੀ ਟਹਿਲ ਸਿੰਘ ਔਰ ਸੁੰਦਰ ਸਿੰਘ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੇਠ ਨੂੰ ਘੋੜੀ ਤੇ ਬਿਠਾਇਆ ਤੇ ਆਪ ਦੋਵੇਂ ਜਣੇ, ਡਾਂਗਾਂ ਲੈ ਕੇ ਖੜ ਗਏ | ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ, ' ਜੇ ਰਾਣੇ ਨੇ ਘੋੜੀ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ ਤਾਂ ਡਾਂਗਾਂ ਨਾਲ ਸਿਰ ਪਾੜ ਦਿਆਂਗੇ' | ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਦਲੇਰੀ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਰਾਣੇ ਕੋਲ ਵੀ ਪੁੱਜ ਗਈ, ਉਹਦੇ ਮਾਛੀ ਤਾਂ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਏ ਲੜਣ ਵਾਸਤੇ, ਪਰ ਰਾਣੇ ਨੇ ਰੋਕ ਦਿੱਤਾ | ਆਖਦਾ, ਜਿਹੜਾ ਸੇਠ ਘੋੜੀ ਤੇ ਬੈਠਿਐ, ਉਹ ਹਿੰਦੂ ਐ, ਉਹਦੇ ਰਖਵਾਲੇ ਨੇ ਜਿਹੜੇ ਉਹ ਸਿੱਖ ਨੇ | ਜੇ ਆਪਾਂ ਲੜ੍ਹ ਪਏ ਤਾਂ ਇਹ ਮਸਲਾ ਮਜ਼੍ਹਬ ਦਾ ਬਣ ਜਾਣੇ, ਜੇ ਮਜ਼੍ਹਬ ਦਾ ਮਸਲਾ ਬਣ ਗਿਆ ਤਾਂ ਫਿਰ ਅੱਗ ਭੜਕੇਗੀ ਤੇ ਮੈਂ ਉਸ ਅੱਗ ਦਾ ਸੇਕ ਲੈਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ | ਹੋਰ ਕੋਈ ਮਸਲਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਲੜਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ | ਰਾਣੇ ਦੀ ਇਸ ਪਾਜ਼ੀਟਿਵ ਸੋਚ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਮਜ਼੍ਹਬ ਦੇ ਨਾਂਅ ਦੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਰੋਲਾ ਰੱਪਾ ਨਹੀਂ ਪਿਆ | ਇਕ ਵਾਰ ਕੀ ਹੋਇਆ ਕਿ ਇਕ ਪਰਿਵਾਰ ਘਰ ਧੀ ਜੰਮੀ, ਜਦੋਂ ਉਹ 10 ਕੁ ਵਰਿ੍ਹਆਂ ਦੀ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਇਕ ਆਦਮੀ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਮੰਗ ਲਿਆ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਲਈ | ਸਰਦਾ ਪੁਜਦਾ ਜਮੀਂਦਾਰ ਸੀ ਉਹ ਵੀ, ਤੇ ਨਾਲੇ ਆਪਣੀ ਸੈਨਾ ਵੀ ਸੀ | ਧਾਕੜ ਬੰਦਾ ਸੀ | ਪਰ ਲੜਕੀ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤਾ ਦੇਣ ਤੋਂ ਕੋਰੀ ਨਾਹ ਕਰ ਤੀ, ਧਰਮ ਅਲੱਗ-ਅਲੱਗ ਸੀ ਨਾ ਦੋਵਾਂ ਦੇ | ਜਦੋਂ ਰਿਸ਼ਤਾ ਦੇਣ ਤੋਂ ਨਾਂਹ ਹੋਈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਧਮਕੀ ਦੇ ਤੀ, ਕਿ ਉਹ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਫਲਾਣੇ ਦਿਨ ਲੈ ਕੇ ਹੀ ਜਾਣਗੇ | ਲੜਕੀ ਵਾਲੇ ਤਾਂ ਡਰ ਗਏ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਾਗਲੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਮੁਖੀਆਂ ਨਾਲ ਤੇ ਆਪਣੀ ਬਿਰਾਦਰੀ ਦੇ ਬੰਦਿਆਂ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕੀਤੀ, ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਮਸਲਾ ਹੱਲ ਨਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਰਾਣਾ ਵੱਟੂ ਕੋਲ ਆ ਗਏ | ਰਾਣੇ ਦੀ ਦਹਿਸ਼ਤ ਤਾਂ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਕੁੱਝ ਬੱੁਢਾ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ, ਤੇ ਉਹਦੇ ਜਿਹੜੇ ਬਦਮਾਸ਼ ਸੀਗੇ ਮਾਛੀ, ਉਹ ਵੀ ਕਿਸੇ ਗੱਲੋਂ ਖ਼ਫ਼ਾ ਸਨ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਬਾਕੀ ਸਾਥੀਆਂ ਨਾਲ ਡੇਰੇ ਵਿਚ ਬੈਠਾ ਸੀ ਕਿਰਪਾਨ ਲੈ ਕੇ | ਲੜਕੀ ਵਾਲੇ ਆ ਗਏ ਉੱਥੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਗੱਲਬਾਤ ਦੱਸੀ, ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਰਾਣੇ ਨੂੰ ਬੜਾ ਗੁੱਸਾ ਆਇਆ ਤੇ ਉਹਦੇ ਵਾਲ ਸਿੱਧੇ ਹੋ ਗਏ | ਜਿਹੜੀ ਉਨ੍ਹੇ ਧੜਕ ਬਣਾਈ ਸੀ ਨਾ, ਆਪਣੇ ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਧੜਕ ਵਜਾਓ, ਧੜਕ ਵੱਜੀ ਗਈ, ਉਦੋਂ ਮਾਛੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਖੇਡ ਰਹੇ ਸੀ ਤੇ ਧੜਕ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਛੀਆਂ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਤੱਕ ਪੁਜ ਗਈ | ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਬੜੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋਏ | ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ , ਕਿ ਰਾਣਾ ਜਾਂ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਮੁਸ਼ਕਲ 'ਚ ਐ ਜਾਂ ਉਨ੍ਹੇ ਆਪਣੇ ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਆਵਾਜ ਮਾਰੀ ਏ | ਉਹ ਐਵੇਂ ਤਾਂ ਧੜਕ ਵਜਾਂਉਂਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਵੈਸੇ ਮਾਛੀ ਖਾਧਾ ਹੋਇਆ ਨਮਕ ਹਰਾਮ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗ ਪਏ ਕਿ ਆਪਾਂ ਰਾਣੇ ਦਾ ਨਮਕ ਧਾਖਾ ਏ, ਹਰਾਮ ਨਾ ਕਰੀਏ, ਚੱਲੋ ਨਾਰਾਜ਼ਗੀ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਐ, ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਜੇ ਅੱਜ ਰਾਣਾ ਹਾਰ ਗਿਆ ਤਾਂ ਗੱਲ ਮਾੜੀ ਏ, ਛੱਡ ਤਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਮਾਛੀਆਂ ਨੇ ਤੇ ਆ ਪੁੱਜੇ ਰਾਣੇ ਦੇ ਡੇਰੇ, ਤੋਲੇਦਾਰ ਸੱਤ ਵੀਹਾਂ ਬੰਦੂਕ ਵੀ ਆ ਗਈ ਤੇ ਫ਼ਿਰ ਰਾਣੇ ਨੇ ਦੋ ਵਾਰ ਧੜਕ ਵਜਵਾਈ, ਆਪਣੇ ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਕਹਿ ਕੇ | ਚੌਕੀਦਾਰ ਨੂੰ ਵੀ ਬੁਲਾ ਲਿਆ ਤੇ ਲਾਗਲੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਹੋਕਾ ਦਵਾ ਤਾ, ਕਿ ਉਹ 10 ਸਾਲ ਦੀ ਲੜਕੀ ਰਾਣੇ ਕੋਲ ਹੈ, ਜਿਹਦੀ ਹਿੰਮਤ ਹੈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਮੰਗਣ ਦੀ, ਉਹ ਰਾਣੇ ਦੇ ਡੇਰੇ ਆ ਜਾਵੇ, ਰਾਣੇ ਕੋਲ ਬੜੀ ਜੂਰਰਤ ਹੈ, ਲੜਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਲੜ ਲਵੇ | ਜਿਨ੍ਹੇ ਰਿਸ਼ਤਾ ਮੰਗਿਆ ਸੀ ਨਾ, ਉਹ ਆਪਣੀ ਸੈਨਾ ਨਾਲ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਾਹਰ ਤਿਆਰ ਖੜਾ ਸੀ, ਪਰ ਚੌਕੀਦਾਰ ਦਾ ਸੁਨੇਹਾ ਸੁਣ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਮੰਗਣ ਦੀ ਗੱਲ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਮੁੱੜ ਗਿਆ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਵੱਲ | ਗੱਲ ਪੁੱਜ ਗਈ ਰਾਣੇ ਕੋਲ ਕਿ ਰਿਸ਼ਤਾ ਮੰਗਣ ਵਾਲਾ ਪਿਛੇ ਹੱਟ ਗਿਆ, ਬੜੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਏ, ਧੀ ਵਾਲੇ ਵੀ ਤੇ ਰਾਣਾ ਵੀ | ਫਿਰ ਰਾਣੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਦੇ, ਤੇ ਲਾਗਲੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਮੋਹਤਬਰ ਬੰਦੇ ਬੁਲਾਏ | ਕਹਿੰਦਾ, ਇਹ 10 ਸਾਲ ਦੀ ਧੀ ਧਿਆਣੀ ਐ, ਇਹਦੀ ਮਾਂ, ਚਾਚੀਆਂ ਤਾਈਆਂ ਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਬੰਦੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਸ ਮਦਦ ਲਈ ਆਏ ਸੀ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮਸਲਾ ਹੱਲ ਹੋ ਗਿਆ, ਪਰ ਮੈਂ ਧੀ ਧਿਆਣੀ ਨੂੰ ਖਾਲੀ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦੇਣਾ, ਤੁਸੀਂ ਦੱਸੋ ਕੀ ਦੇਵਾਂ, ਧੀ-ਧਿਆਣੀ ਨੂੰ , ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਨੱਚਣ ਵਾਲੀ ਘੋੜੀ ਦੇ ਦਿਓ, ਕੋਈ ਆਖਦਾ ਮੱਝ ਦੇ ਦਿਓ | ਪਰ ਰਾਣਾ ਨਹੀਂ ਮੰਨਿਆ, ਕਹਿੰਦਾ ਉਹ ਚੀਜ਼ ਦੇਵਾਂਗਾ ਕਿ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਪੀੜੀਆਂ ਤੱਕ ਵੀ ਲੜਕੀ ਵਾਲੇ ਮੇਰੀ ਕਦਰ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣ | ਸਾਰੇ ਸੋਚਾਂ 'ਚ ਪੈ ਗਏ ਕਿ ਆਖਰ ਰਾਣਾ ਵੱਟੂ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਕੀ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਐ | ਜਦੋਂ ਰਾਣੇ ਨੂੰ ਵੀ ਸਮਝ ਨਾ ਆਈ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਫੈਸਲਾ ਦੂਸਰੇ ਦਿਨ 'ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ | ਰਾਣੇ ਵਲੋਂ ਧੀ ਧਿਆਣੀ ਨੂੰ ਸਦਾ ਲਈ ਯਾਦਗਾਰ ਚੀਜ਼ ਦੇਣ ਲਈ ਜੋ ਫੈਸਲਾ ਦੂਸਰੇ ਦਿਨ ਤੇ ਛੱਡਿਆ ਸੀ, ਦੂਸਰੇ ਦਿਨ ਵੀ ਮੁਹਤਬਰ ਬੰਦੇ ਆ ਗਏ | ਰਾਣਾ ਕਾਫ਼ੀ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਡੁੱਬਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ | ਇਕ ਦਮ ਬੋਲਿਆ, ਬੱਸ, ਇਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇਵਾਂਗਾ | ਦਿੱਤਾ ਕੀ, ਲਾਗੇ ਪਿੰਡ ਐ ਨਾ ਘੜਿਆਨੀ, ਰਾਣੇ ਦੇ ਉੱਥੇ 7 ਖ਼ੂਹ ਸੀ, ਉਹ ਖ਼ੂਹ ਤੇ ਪਿੰਡ ਘੁੜਿਆਨੀ ਨੂੰ ਰਾਣੇ ਨੇ 10 ਸਾਲ ਦੀ ਲੜਕੀ ਦੇ ਨਾਂਅ ਕਰ ਦਿੱਤੇ | ਪਰ ਜ਼ੈਲਦਾਰ ਰਾਣਾ ਖ਼ੁਦ ਰਿਹਾ | ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਦੋਂ ਬੰਗਲੇ ਦਾ ਚਾਰਜ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਸਿਰਸਾ ਦੇ ਸਹਾਇਕ ਕਮਿਸ਼ਨਰ ਜੇ.ਐਚ. ਓਲੀਵਰ ਕੋਲ ਸੀ, ਉਦੋਂ ਓਲੀਵਰ ਨੇ ਜੱਗੇ ਨੂੰ ਜ਼ੈਲਦਾਰ ਬਣਾਇਆ ਸੀ | ਰਾਣਾ ਮੁਜਰੇ ਦਾ ਬੜਾ ਸ਼ੌਕੀਨ ਸੀ, ਜਿੱਸ ਪਿੱਪਲ ਕੋਲ ਡੇਰਾ ਸੀ ਨਾ ਰਾਣੇ ਦਾ, ਉੱਥੇ ਸਾਲ ਵਿਚ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਮਾਂ ਮੁਜਰਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਜੱਲਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੌਜੂਦਾ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪਿੱਪਲ ਦਾ ਵੱਡਾ ਦਰੱਖਤ ਸੀ | ਜਿਥੇ ਇਕ ਵਾਰ ਦੁੱਕੀ ਕੰਜ਼ਰੀ ਦਾ ਅਖਾੜਾ ਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ | ਉਨ੍ਹਾਂ ਉਹ ਅਖਾੜਾ ਅੱਖੀ ਵੇਖਿਆ ਸੀ | ਇਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਇਕ ਵਾਰੀ, ੳਸ ਵਕਤ ਇਕ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕੰਜਰੀ ਸੀ ਗੋਮਾ ਕੰਜਰੀ, ਉਹਦੀ ਭੈਣ ਵੀ ਕਾਫ਼ੀ ਸੁਨੱਖੀ ਸੀ, ਰਾਣੇ ਨੇ ਸੁਨੇਹਾ ਭੇਜਿਆ ਕਿ ਗੋਮਾ ਕੰਜਰੀ ਉਸ ਦੇ ਡੇਰੇ ਆ ਕੇ ਮੁਜਰਾ ਕਰੇ | ਉਹ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਰਾਣਾ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿਚ, ਨਾਹ ਕਰ ਉਹਨੇ, ਕਹਿੰਦੀ ਬਾਕੀ ਸਭ ਥਾਵਾਂ ਤੇ ਚਲੀ ਜਾਵੇਗੀ, ਪਰ ਰਾਣੇ ਕੋਲ, ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ, ਰਾਣੇ ਦੇ ਆਦਮੀ ਵੀ ਹੈਰਾਨ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਰਾਣੇ ਨੂੰ ਨਾਂਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ | ਕਿਉਂਕਿ ਰਾਣਾ ਮੁਜਰਾ ਵੇਖਣ ਦਾ ਬੜਾ ਸ਼ੋਕੀਨ ਸੀ ਨਾ, ਉਸ ਨੇ ਸੌਂਹ ਖਾ ਲਈ ਕਿ ਉਹ ਗੋਮਾ ਕੰਜਰੀ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਹੇਗਾ, ਬੱਸ ਮੁਜਰਾ ਉਸ ਦੇ ਡੇਰੇ ਆ ਕੇ ਕਰੇ ਤੇ ਜੋ ਮੰਗੇਗੀ, ਉਹ ਹਾਜ਼ਰ ਕਰਾਂਗਾ | ਸੌਂਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਗੋਮਾ ਕੰਜਰੀ ਆ ਗਈ ਤੇ ਮੁਜਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ | ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਹੀ ਰਾਣੇ ਨੇ ਸੌਂਹ ਤੋੜੀ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਕੰਜਰੀ ਦੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਪਾ ਲਿਆ | ਗੁੱਸਾ ਤਾਂ ਗੋਮਾ ਕੰਜਰੀ ਨੂੰ ਵੀ ਸੀ, ਪਰ ਕੀ ਕਰਦੀ ਵਿਚਾਰੀ, ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੋ ਗਈ ਮੁਜਰਾ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ, ਉਦੋਂ ਗੋਮਾ ਕੰਜਰੀ ਨੇ ਸੁਰ ਲਾਈ, ਰਾਣੇ ਮੋਹ ਦ ਗੋਮਾ, ਸੌਂਹ ਖਾਵੇ ਦੀ ਚਾਅ 'ਤੇ | ਬੱਸ ਫਿਰ ਕੀ ਸੀ, ਰਾਣਾ ਸਭ ਕੁੱਝ ਲੁਟਾਉਂਦਾ ਗਿਆ | ਕੀ ਸੋਨਾ ਚਾਂਦੀ ਤੇ ਕੀ ਜ਼ਮੀਨ, ਮੁਜਰਿਆਂ ਵਿਚ ਹੀ ਵਿਕਦੀ ਗਈ, ਵਿਕਦੀ ਗਈ, ਜਿਹੜਾ ਰਾਣਾ ਪਹਿਲਾਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਕਿੱਲਿਆਂ ਦਾ ਮਾਲਕ ਸੀ, ਉਹ ਸਿਰਫ਼ 1500-2000 ਕਿੱਲਿਆਂ ਦਾ ਮਾਲਕ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ | ਜਦੋਂ ਰਾਣਾ ਬੁੱਢਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਜਵਾਨੀ ਵਾਲੀ ਧਾਕ ਜਮਾਉਣੀ ਚਾਹੀ, ਪਰ ਗੁਜਰਿਆ ਵਕਤ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਨਾ ਲੱਗਿਆ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਫਰਦ ਬਿਲੰਦ ਖਾਨ, ਚੰਗੀ ਸਰਦਾਰੀ ਕੀਤੀ ਉਸ ਨੇ ਵੀ, ਬਿਲਕੁੱਲ ਪਿਓ ਦੇ ਨਕਸ਼ੇ ਕਦਮਾਂ ਤੇ, ਅੱਗੇ ਜਮਾਲ ਖਾਂ ਤੇ ਕਮਾਲ ਖ਼ਾਂ, ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਔਲਾਦ ਅਮੀਨ ਖਾਂ, ਅਕਬਰ ਖਾਨ ਤੇ ਨਜ਼ਾਮਦੀਨ ਦਾ ਵੇਲਾ ਆ ਗਿਆ | ਅਮੀਨ ਖਾਨ ਦੇ 5 ਪੁੱਤਰ ਸੀ | ਉਹ ਵੀ ਦਾਦੇ ਪੜਦਾਦੇ ਨੇ ਨਕਸ਼ੇ ਕਦਮਾਂ ਤੇ | ਕਹਿੰਦੇ, ਦਾਦਾ ਮਸ਼ਹੂਰੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੀ ਰਹਿਣਗੇ | ਬੱਸ ਇਸ ਹੰਕਾਰਬਾਜ਼ੀ ਦੇ ਚੱਲਦਿਆਂ ੳਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਡੋਗਰਿਆਂ ਨਾਲ ਵੀ ਰੰਜ ਬਣ ਗਈ ਤੇ ਕੰਬੋਹਾਂ ਨਾਲ ਵੀ, ਬਹੁਤ ਲੜਾਈਆਂ ਹੋਈਆਂ, ਪਹਿਲਾਂ ਕੰਬੋਹਾਂ ਦਾ ਬੰਦਾ ਮਰ ਗਿਆ ਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਡੋਗਰਿਆਂ ਦੇ 2 ਬੰਦੇ | ਕਾਫ਼ੀ ਦਹਿਸ਼ਤ ਵਾਲੇ ਬੰਦੇ ਵੱਜਣ ਲੱਗ ਪਏ | ਨਾਲ ਪਿੰਡ ਹੈ ਸੈਦੋ ਕਾ, ਵੱਟੂਆਂ ਦਾ ਪਿੰਡ | ਹੈਗੀ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਸੀ, ਪਰ ਲੜਾਈ ਹੋ ਗਈ | ਇਤਨੀ ਲੜਾਈ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੈਦੋ ਕਾ ਵੱਟੂਆਂ ਦਾ ਵੀ ਬੰਦਾ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ | ਭਾਵੇਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਕਈ ਚੰਗੇ ਕੰਮ ਕੀਤੇ, ਪਰ ਲੜਾਈ ਝਗੜਿਆਂ ਵਿਚ ਇਨ੍ਹਾ ਦੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜਿੰਗਦੀ ਨਿਕਲ ਗਈ | ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਕਿੱਲਿਆਂ ਦੇ ਮਾਲਕ, ਜਦੋਂ ਸੋਵਾਂ ਕਿੱਲਿਆਂ ਤੇ ਆ ਗਏ ਤਾਂ ਦੇਸ਼ ਤਕਸੀਮ ਹੋ ਗਿਆ | ਤਕਸੀਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਚੱਲੇ ਗਏ, ਜਿੱਥੇ ਅੱਜ ਵੀ ਫ਼ਜ਼ਲ ਖਾਨ ਵੱਟੂ ਦੀ ਪੀੜੀ ਨੂੰ ਫਾਜ਼ਲ ਕੇ ਵੱਟੂ ਤੇ ਰਾਣੇ ਦੀ ਪੀੜੀ ਨੂੰ ਰਾਣੇ ਕੇ ਵੱਟੂ ਆਖਦੇ ਨੇ | ਜਦੋਂ ਦੇਸ਼ ਤਕਸੀਮ ਹੋ ਗਿਆ, ਉਦੋਂ ਮੁਸਲਮਾਨ ਪਰਿਵਾਰ ਤਾਂ ਇੱਥੋਂ ਚਲੇ ਗਏ ਤੇ ਪਿੰਡ ਵਿਰਾਨ ਹੋ ਗਿਆ, ਫਿਰ ਇਸ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਫਾਜ਼ਿਲਕਾ ਦੇ ਗਿਲਹੋਤਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਆਬਾਦ ਕੀਤਾ | ਸੇਠ ਮੁਨਸ਼ੀ ਰਾਮ ਗਿਲਹੋਤਰਾ ਦੀ ਕਈ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਚੰਗੀ ਜਾਣ ਪਹਿਚਾਣ ਸੀ | ਉਨ੍ਹਾਂ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਤੋਂ ਜਿਹੜੇ ਉੱਜ਼ੜ ਕੇ ਆਏ ਸੀ ਨਾ ਲੋਕ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸੇਠ ਦੀ ਚੰਗੀ ਜਾਣ ਪਹਿਚਾਣ ਸੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਥੇ ਆਬਾਦ ਕੀਤਾ | ਇਹ ਦਾਸਤਾਨ ਵੀ ਬੜੀ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਹੈ | ਕੁੱਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਤੱਕ ਇਕ ਮੁਹਾਵਰੇ ਵਾਂਗ ਇਹ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਕਿ ਰੋਟੀ ਅੱਧੀ ਖਾ ਲਓ, ਪਰ ਰਾਣੇ ਵੱਸੋ, ਉੱਥੇ ਇਜ਼ਤ ਸਾਂਝੀ ਹੈ | ਗੱਲ ਗਿਲਹੋਤਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਬਨਾਈ ਗਈ ਸੀ | ਵੈਸੇ ਕੁੱਝ ਹੋਰ ਸੇਠਾਂ ਕੋਲ ਵੀ ਜ਼ਮੀਨ ਸੀ, ਪਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ, ਸੇਠ ਕਸ਼ਮੀਰੀ ਲਾਲ ਗਿਲਹੋਤਰਾ, ਇਹ ਪਿੰਡ ਤੇ ਜ਼ਮੀਨ ਦਾ ਕੰਮਕਾਜ ਦੇਖਦੇ ਸਨ | ਜਦੋਂਕਿ ਸੇਠ ਮੁਨਸ਼ੀ ਰਾਮ ਗਿਲਹੋਤਰਾ, ਇਹ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਫਾਜ਼ਿਲਕਾ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਕੰਮ ਨਿਬੇੜਦੇ ਸੀ, ਤੇ ਉਸ ਸਿਆਸੀ ਨੇਤਾ ਵੀ ਸਨ | ਜੋ ਆਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨਗਰ ਕੋਸਲ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਬਣੇ ਤੇ ਮਾਰਕਿਟ ਕਮੇਟੀ ਦੇ 1957 ਤੇ 1974 ਵਿੱਚ ਚੇਅਰਮੈਨ ਵੀ ਬਣੇ | ਜੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਕੋਈ ਕੰਮ ਥਾਣੇ ਕਚਹਿਰੀ ਪੁੱਜਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਕੰਮ ਸੇਠ ਮੁਨਸ਼ੀ ਰਾਮ ਗਿਲਹੋਤਰਾ ਹੀ ਕਰਵਾਉਂਦੇ | ਜਦੋਂਕਿ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਾਕੀ ਜਿਹੜੇ ਆ, ਉਹ ਕੰਮ ਸੇਠ ਕਸ਼ਮੀਰੀ ਲਾਲ ਗਿਲਹੋਤਰਾ ਦੇ ਜਿੰਮੇ ਸੀ | ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਜੇ ਕੋਈ ਗਲਤ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਸੇਠ ਉਸਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਕੀਤੇ ਗਏ ਕੰਮ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਦਾ | ਜੇ ਉਹ ਗੱਲ ਸੱਚ ਦੱਸ ਦਿੰਦਾ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਨਸੀਹਤ ਦੇ ਕੇ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ | ਜੇ ਕੋਈ ਝੂਠ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਡੰਡੇ ਨਾਲ ਪਰੇਡ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ | ਦੋਸ਼ੀ ਭਾਵੇ ਮੁੰਡਾ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ ਕੁੜੀ | ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਅਮੀਰ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਗਰੀਬ | ਹਰੇਕ ਨਾਲ ਇਕ ਹੀ ਸਲੂਕ ਹੁੰਦਾ | ਜੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਕੱਜ਼ਲ ਪਾ ਕੇ ਤੇ ਨੰਗੇ ਸਿਰੋਂ ਕੋਈ ਨੋਜ਼ਵਾਨ ਲੰਘ ਪੈਂਦਾ ਨਾਂ ਤਾਂ ਉਸ ਨਾਲ ਵੀ ਉਹੀ ਸਲੂਕ ਹੁੰਦਾ | ਪਿੰਡ ਦੇ ਮਨੋਹਰ ਲਾਲ ਬੱਬਰ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨੋਜ਼ਵਾਨਾਂ ਨੇ ਵੀ ਸਿਰ ਤੇ ਸਾਫ਼ੇ ਦੀ ਪੱਗ ਬੰਨਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ | ਆਬਾਦ ਹੋਣ ਤੋਂ ਅੱਜ ਤੱਕ ਇਹ ਪਿੰਡ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਤੇ ਖੇੜਿਆਂ ਨਾਲ ਮਹਿਕਦਾ ਹੋਇਆ ਇਕ ਖ਼ੂਬਸੁਰਤ ਪਿੰਡ ਰਾਣਾ, ਜਿਸ ਦੀਆਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂਬਾਤਾਂ ਅੱਜ ਵੀ ਚੌਂਕ ਚੁਰਾਹੇ ਤੇ ਆਮ ਸੁਨਣ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ |

Read More

Roads in India

Roads in India in 1885, runs across the north-east of the District, passing through Sirsa town. There are no masonry roads in the District, except for a mile or two in and near Sirsa and Fazilka towns. A good wide unmetalled road enters the District at Narel from Hissar, and runs by Sirsa, Dabwali, and Fazilka to Muazzam on the Sutlej, where there is a ferry, and so on to Okara, a station on the Sind, Punjab, and Delhi Railway in Montgomery District. Another broad road runs to the west of this, nearly the whole length of the District from Sirsa via Abohar to F'azilka, and is much used by Povindah traders from the frontier, who annually pass through the District in the cold weather, with their long strings of camels laden with merchandise from Kabul and Kandahar, on their way to Delhi and the North-Western Provinces. Other roads run from Sirsa north-east to Rori, south-east to Darba, south to Jamal, and west to Ellenabad ; from Malaut south-west to Abohar and Usman Khera, and north to Muktsar ; from Fazilka north- east towards Firozpur, and south-west towards Bahawalpur. Except during the rainy seas0on, there are no serious obstacles to traffic, though in the dry hot weather great difficulty is sometimes experienced from want of water. Total length of District roads (1884-85), 500 miles; railways, 35 miles; navigable rivers, 20 miles. "The imperial gazetteer of India"

Read More

ਪਿੰਡ ਹਸਤਾ ਕਲਾਂ ਛਡ ਕੇ ਪਿੰਡ ਸ਼ਮਸ਼ਾਬਾਦ ਵਸਾ ਲਿਆ

 Village Shamshabaa - Fazilka

Shamsh-ud-din ਦਾ ਪਿੰਡ ਸੀ ਹਸਤਾ ਕਲਾਂ - ਇਕ ਵਾਰ ਓਥੇ M.L.A. Akbar ali peer ਦੀ ਇਕ ਗਾਂ ਸ਼ਮ੍ਸ਼-ਉਦ-ਦੀਨ ਦੇ ਖੇਤ ਚਰ ਗਈ - ਸ਼ਮ੍ਸ਼-ਉਦ-ਦੀਨ ਦੇ ਲੜਕੇ ਨੇ ਗਾਂ ਦਾ ਮੂੰਹ ਬੰਨ ਕੇ ਛਡ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਕੇ ਦੋਬਾਰਾ ਉਸ ਦਾ ਖੇਤ ਖਰਾਬ ਨਾ ਹੋਵੇ - ਜਦੋ ਅਕਬਰ ਅਲੀ ਪੀਰ ਦੇ ਲੜਕੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਤਾ ਦੋਵਾਂ ਗੁੱਟਾਂ ਵਿਚ ਲੜਾਈ ਛਿੜ ਗਈ - ਬਹੁਤ ਕਤਲੇ ਆਮ ਹੋਇਆ - ਸ਼ਮ੍ਸ਼-ਉਦ-ਦੀਨ ਨੇ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਿੰਡ ਹਸਤਾ ਕਲਾਂ ਛਡ ਕੇ ਪਿੰਡ ਸ਼ਮਸ਼ਾਬਾਦ ਵਸਾ ਲਿਆ - ਜੋ ਅੱਜ ਹਰਾ ਭਰਾ ਤੇ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਪਿੰਡ ਹੈ

Read More

ਹੁਣ ਫੈਂਸੀ ਹੁੰਦੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਭਾਂਡੇ Rangla bangla fazilka

ਘੜਿਆਂ ਦੀ ਥਾਂ ਹੁਣ ਮੱਲੀ ਵਾਟਰ ਕੂਲਰਾਂ, ਬੋਤਲਾਂ ਤੇ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਜੱਗਾਂ ਨੇ 

ਬਦਲਾਅ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਨਿਯਮ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਇਨਸਾਨੀ ਫ਼ਿਤਰਤ ਵਿਚ ਬਦਲਾਅ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਉਥੇ ਹੀ ਹੁਣ ਘੁਮਿਆਰ ਬਰਾਦਰੀ ਵਲੋਂ ਬਣਾਏ ਜਾਂਦੇ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਭਾਂਡੇ ਵੀ ਹੁਣ ਫੈਂਸੀ ਹੁੰਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਜਿੱਥੇ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਭਾਂਡੇ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲੇ ਘੁਮਿਆਰ ਬਰਾਰਦੀ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਵਲੋਂ ਇਕ ਚੱਕ ਤੇ ਦੀਵੇ , ਘੜੇ , ਕੂਜੇ ਆਦਿ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਥੇ ਹੀ ਅੱਜ ਕੱਲ ਇੰਨਾਂ ਵਲੋਂ ਵੀ ਹੁਣ ਬਦਲ ਰਹੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਦਲਾਅ ਦੇ ਰਾਹ ਤੋਰਿਆ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਇੰਨਾਂ ਦੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਤੇ ਹੁਣ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਫੈਂਸੀ ਭਾਂਡੇ ਨਜ਼ਰੀ ਪੈਣਗੇ। 

ਗਰਮੀ ਦਾ ਸੀਜਨ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਿਆਂ ਹੀ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਘੜਿਆਂ ਦੀ ਮੰਗ ਵੱਧਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਪਹਿਲਾਂ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਘੜੇ ਵੇਚਣ ਵਾਲੇ ਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਹੁਣ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਘੱਟਣ ਲੱਗੇ ਹਨ। ਹੁਣ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿਚ ਦੁਕਾਨਾਂ ਵੱਧਣ ਲੱਗੀਆਂ ਹਨ। ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ਵਿਚ ਇਸ ਕਿੱਤੇ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਰਾਮਪਾਲ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਘੜਿਆਂ ਦੀ ਥਾਂ ਹੁਣ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਵਾਟਰ ਕੂਲਰ ਨੇ ਲੈ ਲਈ ਹੈ। ਉਸ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਵਾਟਰ ਕੂਲਰ ਦੀ ਲੋਕ ਚਾਅ ਕੇ ਖਰੀਦਦਾਰੀ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਇੱਕ ਤਾਂ ਇਹ ਘੜੇ ਨਾਲੋਂ ਥਾਂ ਘੱਟ ਘੇਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਸੈਲਫ਼ ਆਦਿ ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਵਿਚ ਹੱਥ ਪਾ ਕੇ ਪਾਣੀ ਨਹੀਂ ਕੱਢਣਾ ਪੈਂਦਾ। ਸਿੱਧਾ ਟੂਟੀ ਤੋਂ ਹੀ ਪਾਣੀ ਭਰਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੀ ਹੁਣ ਛੋਟੇ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਪੈਸੇ ਦੀ ਬਚੱਤ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਬੁਗਣੀਆਂ ਵੀ ਹੁਣ ਫੈਂਸੀ ਹੋ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਇੰਨਾਂ ਨੂੰ ਜਿੱਥੇ ਸਿਲੰਡਰ ਵਾਂਗ ਬਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਥੇ ਹੀ ਫ਼ਲਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕੇਲਾ, ਅੰਬ, ਸੰਤਰੇ ਦੀਆਂ ਫਾੜੀਆਂ ਆਦਿ ਵਾਂਗ ਵੀ ਬਣਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। 

ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਤਵਿਆਂ ਦੀ ਵੱਧਣ ਲੱਗੀ ਹੈ ਮੰਗ 

ਉਸ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਬਾਜਾਰ ਵਿਚ ਜਿੱਥੇ ਮਿੱਟੀ ਦੀਆਂ ਤੌੜੀਆਂ ਆਦਿ ਦੀ ਮੰਗ ਵੱਧਣ ਲੱਗੀ ਹੈ। ਉਥੇ ਹੀ ਹੁਣ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਤਵਿਆਂ ਦੀ ਮੰਗ ਵੀ ਵੱਧਣ ਲੱਗੀ ਹੈ। ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਤਵਿਆਂ ਤੇ ਲੋਕ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸਮਝਣ ਲੱਗੇ ਹਨ। ਉਸ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਇਕ ਪੂਰਾ ਸੈੱਟ ਹੀ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੀ ਜਿੱਥੇ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਜੱਗ ਆਦਿ ਆ ਗਏ ਹਨ। ਉਥੇ ਹੀ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਫ਼ੈਸੀ ਕੱਪ ਵੀ ਬਾਜਾਰ ਵਿਚ ਆ ਗਏ ਹਨ। 

ਉਸ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਪੁਰਾਣੇ ਬਜੁਰਗ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਬਰਤਨਾਂ ਵਿਚ ਖਾਣਾ ਤਿਆਰ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਤੰਦਰੁਸਤ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਹੁਣ ਲੋਕ ਸਟੀਲ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ ਸਨ। ਪਰ ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਝੁਕਾਅ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਬਰਤਨਾਂ ਵੱਲ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ੳਸਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਮਿੱਟੀ ਦੀਆਂ ਫੈਸੀ ਬੋਤਲਾਂ ਵੀ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ। ਜਿਹੜੀਆਂ ਕਿ ਗੁਜਰਾਤੀ ਮਿੱਟੀ ਨਾਲ ਬਣੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। 

ਚੀਕਣੀ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਘਾਟ ਰੜਕਣ ਲੱਗੀ 

ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਜ਼ਿਕਰ ਵੀ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਹੁਣ ਚੀਕਣੀ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਘਾਟ ਵੀ ਰੜਕਣ ਲੱਗੀ ਹੈ। ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ਖੇਤਰ ਵਿਚ ਇਹ ਮਿੱਟੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਮੁਸ਼ਕਿਤ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। 

ਬਲਰਾਜ ਸਿੰਘ ਸਿੱਧੂ 

        ਪੰਨੀ ਵਾਲਾ ਫੱਤਾ 

7347456563

Read More

Partition ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਿਓਂ ਪੁੱਟ ਦਿੱਤੀ ਗਈ Railway Line

 

Read More

ਕਦੇ ਫ਼ਾਜਿ਼ਲਕਾ ਵਿਚ ਇੱਥੇ ਲੱਗਦੀ ਸੀ ਕਪਾਹ ਦੀ ਮੰਡੀ

 ਫ਼ਾਜਿ਼ਲਕਾ ਤੋਂ ਘੰਟਾ ਘਰ ਤੋਂ ਲਹਿੰਦੇ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਜਾਈਏ , ਬਾਰਡਰ ਰੋਡ ਵੱਲ ਤਾਂ ਉਧਰ ਉੱਨ ਬਾਜਾਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਨ ਨੇ  ਫ਼ਾਜਿ਼ਲਕਾ ਦੀ ਆਰਥਿਕਤਾ ਵਿਚ ਵੱਡਾ ਰੋਲ ਨਿਭਾਇਆ ਸੀ, ਇਹ ਉਨ ਯੂਰਪ ਦੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਭੇਜੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਅੱਜ ਵੀ ਇਹ ਉਨ ਕਿੱਧਰੇ ਕਿੱਧਰੇ ਫ਼ਾਜਿ਼ਲਕਾ ਵਿਚ ਵਿਕਦੀ ਐ, ਭੇਡਾਂ ਪਾਲਣ ਵਾਲੇ ਭੇਡਾਂ ਦੀ ਉਨ ਲਾਹ ਕੇ ਫ਼ਾਜਿਲਕਾ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਅੱਜ ਅਸੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ ਕਪਾਹ ਅਤੇ ਨਰਮੇ ਦੀ, ਜੀ ਹਾਂ ਫਾ਼ਜਿ਼ਲਕਾ ਨਰਮੇ ਅਤੇ ਕਪਾਹ ਦੀ ਮੰਡੀ ਵਜੋਂ ਵੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਰਿਹਾ। ਇਹ ਅੱਜ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਬਲਕਿ ਆਜਾਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਖੇਤ ਬਿਰਾਨ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਉਦੋਂ ਵੀ ਇੱਥੇ ਨਰਮੇ ਦੀ ਖੇਤੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਅੱਜ ਜੇਕਰ ਫ਼ਾਜਿਲਕਾ ਵਿਚ ਨਰਮੇ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰੀਏ ਤਾਂ ਕਰੀਬ 90 ਹਜ਼ਾਰ ਹੈਕਟੇਅਰ ਤੇ ਖੇਤੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਉਦੋਂ ਖੇਤੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਨਰਮੇ ਦਾ ਭਾਅ ਆਹ ਹੀ ਕੋਈ ਦੋ ਤਿੰਨ ਸੋ ਰੁਪਏ ਕੁਇੰਟਲ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਤੇ ਦੁਕਾਨਾਂ ਦਾ ਕਿਰਾਇਆ ਤਾਂ ਦੋ ਚਾਰ ਰੁਪਏ ਪ੍ਰਤੀ ਮਹੀਨਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਗੱਲ ਨਰਮੇ ਦੀ ਕਰਦੇ ਸੀ।

 ਫ਼ਾਜਿ਼ਲਕਾ ਵਿਚ ਕਪਾਹ ਮੰਡੀ ਵੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੀ, ਇੱਥੇ ਕਿਸਾਨ, ਮਜ਼ਦੂਰ , ਜਿ਼ਮੀਦਾਰ ਵੀ ਨਰਮਾ ਵੇਚਣ ਲਈ ਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਫਿਰ ਅੱਗੇ ਇੱਥੋਂ ਇਹ ਨਰਮਾ ਗੱਠਾਂ ਬਣਾ ਕੇ ਅੱਗੇ ਫੈਕਟਰੀਆਂ ਨੂੰ ਭੇਜੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਇਹ ਮੰਡੀ ਵੀ ਕਹਿੰਦੇ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਫਿਰ ਜਨਸੰਖਿਆ ਵੱਧਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਸ਼ਹਿਰ ਵੀ ਵੱਧਣ ਲੱਗੇ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਇਹ ਨਰਮੇ ਦੀ ਮੰਡੀ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਈ। ਇੱਕਾ ਦੁੱਕਾ ਥਾਵਾਂ ਤੇ ਬਜਾਰਾਂ ਵਿਚ ਨਰਮਾ ਅੱਜ ਵੀ ਵਿਕਦਾ, ਜਿੱਥੇ ਬਾਜਾਰ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਨਰਮੇ ਦੀ ਖੇਤੀ ਨੇ ਇਸ ਖੇਤਰ ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਸਾ਼ਹੂਕਾਰਾਂ ਦੀ ਆਰਥਿਕਤਾ ਵਿਚ ਵੱਡਾ ਵਾਧਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। 

Read More

220 ਸਾਲ ਪੁਰਾਣੇ ਪਿੰਡ panni wala fatta ਦਾ ਇਹ ਨਾਂਅ ਕਿਵੇਂ ਪਿਆ ਆਓ ਜਾਣੀਏ

 ਭਾਰਤ ਪਿੰਡਾਂ ਦਾ ਦੇਸ਼ ਹੈ। ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੀ , ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੀ ਵੱਖਰੀ ਪਹਿਚਾਣ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਪਿਆਰ, ਮੋਹ , ਮੁਹੱਬਤ ਤੇ ਆਪਸੀ ਅਪਣੱਤ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਥੇ ਹੀ ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਪਿੰਡਾਂ ਦੀਆਂ ਦਿਲਚਿਸਪ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਮੋਹ ਦੀ ਤੰਦ ਨੂੰ ਪਕੇਰਾ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਵੇਖਦੇ ਹੀ ਵੇਖਦੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਪਿੰਡ ਬਦਲ ਗਏ ਹਨ। ਨਵੀਆਂ ਅਤੇ ਉਚੀਆਂ ਦੋ ਦੋ ਮੰਜਲੀ ਕੋਠੀਆਂ ਨੇ ਥਾਂ ਮੱਲੀ ਹੈ। ਕਦੇ ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਕੱਚੀਆਂ ਸਵਾਤਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਸਵਾਤ ਇਕ ਵੱਡਾ ਕਮਰਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਛੱਪੜ ਅਤੇ ਖੂਹ ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਪਿੰਡਾਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਬਿਆਨ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਹਰ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਵੱਖਰੀ ਦਾਸਤਾਨ ਹੈ। ਪਰ ਅੱਜ ਜਿਸ ਪਿੰਡ ਤੇ ਤਹਾਨੂੰ ਝਾਤ ਪਵਾਉਣ ਜਾ  ਰਹੇ ਹਾਂ ਉਹ ਪਿੰਡ ਮਾਲਵੇ ਦੇ ਅਹਿਮ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਸ਼ੁਮਾਰ ਹੈ। 

ਹਰੇਕ ਪਿੰਡ ਦਾ ਵੱਖੋ ਵੱਖਰਾ ਇਤਿਹਾਸ ਹੈ,ਕਿਸੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਦਰੱਖਤਾਂ ਦਾ ਨਾਂਅ ਦਿੱਤਾ, ਕਿਸੇ ਨੇ ਖੂਹ ਦਾ ਨਾਂਅ ਦਿੱਤਾ, ਕਿਸੇ ਨਾ ਆਪਣੀ ਜਾਤ ਬਿਰਾਦਰੀ ਦੇ ਨਾਂਅ ਤੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਨਾਂਅ ਰੱਖਿਆ, ਕਿਸੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵੱਢ ਵਢੇਰਿਆ ਦੇ ਨਾਂਅ ਤੇ ਪਰ ਅੱਜ ਜਿਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਤੇ ਤਹਾਨੂੰ ਝਾਤ ਪਵਾਉਣ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਉਹ ਬੜੀ ਅਨੋਖੀ ਹੈ, ਲਾਜਵਾਬ ਤੇ ਦਿਲਚਿਸਪ ਐ,

ਗੱਲ 220 ਸਾਲ ਪੁਰਾਣੀ ਐ, ਜੀ ਹਾਂ 220 ਸਾਲ, ਜਦੋਂ ਜਿੱਥੇ ਅੱਜ ਇਹ ਪਿੰਡ ਵਸਿਆ ਹੈ। ਉਥੇ ਕਦੇ ,ਜੰਗਲ, ਝਾੜ ਬੂਟ ਤੇ ਬਰਾਨ ਜਮੀਨਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਰਾਤ ਛੱਡੋ ਇੱਥੋਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਦਿਨ ਵੇਲੇ ਵੀ ਡਰਦਾ ਮਨੁੱਖ ਨਹੀਂ ਲੰਘਦਾ ਸੀ। ਪਰ 220 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਥੇ ਆ ਕੇ ਬਾਬਾ ਗੰਡਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆ ਕੇ ਡੇਰਾ ਲਾਇਆ ਅਤੇ ਇਸ ਉਜਾੜ ਬੀਆਬਾਨਾਂ ਨੂੰ ਆਬਾਦ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਇੱਥੇ ਪਣੀ ਨਾਂਅ ਦੇ ਬੂਟੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਹ ਬੂਟੀ ਬਹੁਤ ਸੀ। ਗੰਡਾ ਸਿੰਘ ਦੇ ਤਿੰਨ ਪੁੱਤਰ ਸਨ ਰੂੜ ਸਿੰਘ , ਵੀਰ ਸਿੰਘ  ਤੇ ਭਾਗ ਸਿੰਘ , ਫਿਰ ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਤਿੰਨਾਂ ਦੇ ਹੀ ਘ ਪੁੱਤਰ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ, ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਰੂੜ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਦੇਵਾ ਸਿੰਘ, ਵੀਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਫੱਤਾ ਸਿੰਘ, ਭਾਗ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਰਾਮ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਸੁੱਖਾ ਸਿੰਘ 

ਇਸ ਅਨੋਖੀ ਦਾਸਤਾਨ ਵੱਲ ਲਿਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਹਾਨੂੰ ਇਹ ਦੱਸ ਦੇਈਏ ਕਿ ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਸੰਗਰੂਰ ਜਿ਼ਲ੍ਹੇ ਦੇ ਪਿੰਡ ਢਿੱਲਵਾਂ , ਬਠਿੰਡਾ ਜਿ਼ਲ੍ਹੇ ਦੇ ਪਿੰਡ ਚਾਉਕੇ ਅਤੇ ਭਿਸੀਆਣਾ ਨਾਲ ਵੀ ਜੁੜਦਾ ਹੈ। ਕਿਉਂ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਮਿਆਂ ਵਿਚ ਇਹ ਲੋਕ ਪਿੰਡ ਢਿੱਲਵਾਂ ਤੋਂ ਚੱਲੇ ਦੱਸੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਕੁਝ ਲੋਕ ਆ ਕੇ ਪਿੰਡ ਚਾਉਂਕੇ ਵੱਸ ਗਏ ਅਤੇ ਕੁਝ ਭਿਸੀਆਣਾ ਬਠਿੰਡਾ ਵਿਖੇ ਵੱਸ ਗਏ ਤੇ ਬਾਬਾ ਗੰਡਾ ਸਿੰਘ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਸਮੇਤ ਇਸ ਪਿੰਡ ਪਹੁੰਚੇ। ਇੱਥੇ ਪਾਣੀ ਦਾ ਤਾਂ ਨਾਮ ਨਿਸ਼ਾਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਵਿਰਾਨ ਪਈਆਂ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਡੇਰੇ ਲਾਏ ਸਨ। 

ਪਰ ਕੁਝ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰਾਂ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਇੱਥੋਂ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਅੰਗਰੇਜਾਂ ਨੇ ਕਿਸੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਤੋਂ ਜਬਤ ਕੀਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਾਧੂ ਸਿੰਘ ਜਟਾਣਾ ਨਾਂਅ ਦੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਉਹ ਜ਼ਮੀਨ ਅੰਗਰੇਜਾਂ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਬੋਲੀ ਤੇ ਖਰੀਦ ਲਈ ਸੀ। ਜਿਹੜਾ ਇੱਥੇ ਹੀ ਘਰ ਬਣਾ ਕੇ ਰਹਿਣ ਲੱਗਿਆ ਸੀ। 

ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਇਕ ਨੱਥਾ ਸਿੰਘ ਜਟਾਣਾ ਨਾਂਅ ਦੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਜੈਤੋ ਦੇ ਮੋਰਚੇ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੋਣ ਤੇ ਸਜਾ ਵੀ ਕੱਟੀ ਸੀ । ਇਸ ਪਿੰਡ ਦਾ ਜਸਵੰਤ ਸਿੰਘ ਵੀ ਆਜਾ਼ਦ ਹਿੰਦ ਫੌਜ ਵਿਚ ਭਰਤੀ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਅੰਗਰੇਜਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਾਈ ਲੜੀ 

ਤੇ ਹੁਣ ਦੱਸਦੇ ਹਾਂ ਬਾਬਾ ਗੰਡਾ ਸਿੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਕਹਾਣੀ । ਇਹ ਤਾਂ ਤਹਾਨੂੰ ਦੱਸ ਹੀ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਵੀਰ ਸਿੰਘ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਸੀ ਬਾਬਾ ਫੱਤਾ ਸਿੰਘ, ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਬਾਬਾ ਫੱਤਾ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਪੰਜ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰ ਔਲਾਦ ਨਹੀਂ ਬਚਦੀ ਸੀ। ਫਿਰ ਕਿਸੇ ਸੰਤ ਮਹਾਤਮਾ ਨੇ ਬਾਬਾ ਫੱਤਾ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਉਹ ਹਰਿਦੁਆਰ ਤੋਂ ਜਗਦੀ ਹੋਈ ਜੋਤ ਲਿਆ ਕੇ ਮੰਦਰ ਵਿਚ ਰੱਖੇ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਘਰ ਰੰਗ ਭਾਗ ਲੱਗ ਸਕਦੇ ਨੇ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਜਗਦੀ ਹੋਈ ਜੋਤ ਲਿਆ ਕੇ ਰੱਖੀ ਗਈ । ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬਾਬਾ ਫੱਤਾ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਪੰਜ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਦੇਵੀ ਦਿੱਤਾ , ਦਿਆਲ ਸਿੰਘ, ਕੁੰਢਾ ਸਿੰਘ , ਦਰਬਾਰਾ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਹਜ਼ਾਰਾ ਸਿੰਘ । 

ਜੀ ਹਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅੱਜ ਵੀ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਵਿਚ ਲੋਕ ਦੇਵੀ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇੱਥੇ ਮੰਦਰ ਵੀ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ। ਤੇ ਹੁਣ ਗੱਲ ਪਿੰਡ ਦੇ ਨਾਂਅ ਦੀ। ਤਹਾਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਨਾਂਅ ਤੇ ਵੱਢ ਵਢੇਰਿਆ ਦੇ ਨਾਂਅ ਤੇ ਪਏ। ਜਦੋਂ ਅੰਗਰੇਜਾਂ ਨੇ ਇਸ ਪਿੰਡ ਦਾ ਨੰਬਰਦਾਰ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਹ ਬਾਬਾ ਫੱਤਾ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਤੇ ਇੱਥੇ ਪਣੀ ਨਾਂਅ ਦੀ ਬੂਟੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਨੰਬਰਦਾਰ ਦੇ ਨਾਂਅ ਤੇ ਹੀ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਕੋਈ ਚਿੱਠੀ ਪੱਤਰੀ ਆਉਦੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਜਾਂਦਾ ਕਿ ਕਿੱਥੇ ਜਾਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਫੱਤਾ ਪਣੀ ਆਲੇ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਸਮੇਂ ਨੇ ਕਰਵਟਾਂ ਲਈਆਂ। ਤੇ ਇਹ ਪਣੀ ਵਾਲਾ ਫੱਤਾ ਤੇ ਫਿਰ ਬਦਲਦਾ ਬਦਲਦਾ ਅੱਜ ਆ ਗਿਆ panni wala fatta ਤੇ 

ਬਿਲਕੁਲ ਕਦੇ ਇਹ ਪਿੰਡ ਹਰਿਆਣੇ ਦੇ ਸਿਰਸਾ ਜਿ਼ਲ੍ਹੇ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ, ਜਿਸ ਦੀ ਤਹਿਸੀਲ ਡੱਬਵਾਲੀ ਰਹੀ , ਫਿਰ ਇਸ ਦੀ ਤਹਿਸੀਲ ਫ਼ਾਜਿ਼ਲਕਾ ਰਹੀ, ਦੇਸ਼ ਦੀ ਵੰਡ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਜਿ਼ਲ੍ਹਾ ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਰਿਹਾ। ਫਿਰ ਫਰਦੀਕੋਟ ਅਤੇ 1996 ਵਿਚ ਜਿ਼ਲ੍ਹਾ ਸ੍ਰੀ ਮੁਕਤਸਰ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜ ਗਿਆ। ਅੱਜ ਇਸ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਤਹਿਸੀਲ malout ਲੱਗਦੀ ਹੈ। 

ਇਸ ਪਿੰਡ ਅਜੇ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਨੂੰ ਸਮੋਈ ਬੈਠਾ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਇਸ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਪੁਰਾਣਾ ਖੂਹ ਹੈ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਜੁਰਗਾਂ ਵਲੋਂ ਬਣਾਏ ਗਏ ਗੁਰੁਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਹੁਣ ਨਵੀਂ ਦਿੱਖ ਦਿੱਤੀ ਜਾ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਾਹਰਵਾਰ ਬਾਬਾ ਟਿੱਬੀ ਵਾਲਾ ਦੀ ਦਰਗਾਹ ਬਣੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਸਰਕਾਰੀ ਸੀਨੀਅਰ ਸੈਕੰਡਰੀ ਸਕੂਲ ਹੈ। ਸਕੂਲ ਦੀ ਪੁਰਾਣੀ ਇਮਾਰਤ ਥੋੜ੍ਹੀ ਹੀ ਬਚੀ ਹੈ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਛੱਪੜ ਕੱਢੇ ਤੇ ਸਥਿਤ ਹੈ ਪੁਰਾਣਾ ਖੂਹ ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਸੌ ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਬਣਾਇਆ ਦੱਸਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

 ਤੇ ਜੇਕਰ ਅੱਜ ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰੀਏ ਤਾਂ ਇਹ ਲੋਕ ਸਭਾ ਹਲਕਾ ਬਠਿੰਡਾ, ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਹਲਕਾ ਲੰਬੀ ਦਾ ਪਿੰਡ ਹੈ। ਇਸ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਇਹ ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਹਲਕਾ ਮਲੋਟ ਦਾ ਵੀ ਹਿੱਸਾ ਰਿਹਾ। 

ਬਲਰਾਜ ਸਿੰਘ ਸਿੱਧੂ 

ਪੰਨੀਵਾਲਾ ਫੱਤਾ , ਸ੍ਰੀ ਮੁਕਤਸਰ ਸਾਹਿਬ 

Read More

गोपी चंद आर्य महिला कॉलेज की छात्रा जन्नत कंबोज ने खेलों में जीते दो सिलवर मैडल

फाजिल्का, 1 नवंबर: सरकारी एम.आर. कालेज के खेल स्टेडियम में करवाई गई डिस्ट्रिक्ट एथलेटिक्स चैंपीयनशिप में गोपी चंद आर्य महिला कॉलेज अबोहर की छात्रा जन्नत कंबोज ने दो सिलवर मैडल जीतकर जिला फाजिल्का, कॉलेज व परिजनों का नाम रोशन किया है। जानकारी देते हुए गोपी चंद आर्य महिला कॉलेज की प्रिंसिपल डा. रेखा सूद हांडा ने बताया कि डिस्ट्रिक्ट एथलेटिक्स एसोसिएशन फाजिल्का की तरफ से फाजिल्का के खेल स्टेडियम में डिस्ट्रिक्ट एथलेटिक्स चैंपीयनशिप फाजिल्का द्वारा फाजिल्का के खेल स्टेडियम में डिस्ट्रिक्ट एथलेटिक्स चैंपीयनशिव का आयोजन किया गया। जिसमें कॉलेज में बी.ए. भाग दो की छात्रा जन्नत कंबोज ने भी हिस्सा लिया। उन्होंने बताया कि जन्नत कंबोज ने अंडर 18 (लड़कियां) की 200 मीटर दौड़ 37.70 सैकेंड में पूरी करके सिलवर मैडल हासिल किया। इसके अलावा जन्नत कंबोज ने जैवलिन थ्रो में भी सिलवर मैडल हासिल किया। एसोसिएशन की तरफ से उसे मैडलों व सर्टीफिकेटस से नवाजा गया। उन्होंने बताया कि फाजिल्का के इतिहासकार लछमण दोस्त की सुपुत्री जन्नत कंबोज ने पहले भी कई बार जूडो, ताईकवांडो और टेबल टेनिस में प्रदेश व राष्ट्रीय स्तर पर पुरस्कार हासिल कर चुकी है। प्रिंसिपल डा. रेखा सूद हांडा, अनीता सिंह ने बधाई देते हुए जन्नत कंबोज के उज्जवल भविष्य की कामना की है।

ਗੋਪੀ ਚੰਦ ਆਰੀਆ ਮਹਿਲਾ ਕਾਲਜ ਦੀ ਵਿਦਿਆਰਥਣ ਜੰਨਤ ਕੰਬੋਜ ਨੇ ਜਿੱਤੇ ਦੋ ਸਿਲਵਰ ਮੈਡਲ

ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ, 1 ਨਵੰਬਰ(): ਸਰਕਾਰੀ ਐਮ.ਆਰ. ਕਾਲਜ ਬਹੁਮੰਤਵੀ ਖੇਡ ਸਟੇਡੀਅਮ ਵਿਖੇ ਕਰਵਾਈ ਗਈ ਡਿਸਟ੍ਰਿਕਟ ਐਥਲੈਟਿਕਸ ਚੈਂਪੀਅਨਸ਼ਿਪ ਵਿਚ ਗੋਪੀ ਚੰਦ ਆਰੀਆ ਮਹਿਲਾ ਕਾਲਜ ਅਬੋਹਰ ਦੀ ਵਿਦਿਆਰਥਣ ਜੰਨਤ ਕੰਬੋਜ ਨੇ ਦੋ ਸਿਲਵਰ ਮੈਡਲ ਹਾਸਿਲ ਕਰ ਕੇ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ, ਕਾਲਜ ਅਤੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦਾ ਨਾਂਅ ਰੌਸ਼ਨ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਜਾਣਕਾਰੀ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਗੋਪੀ ਚੰਦ ਆਰੀਆ ਮਹਿਲਾ ਕਾਲਜ ਅਬੋਹਰ ਦੀ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਡਾ. ਰੇਖਾ ਸੂਦ ਹਾਂਡਾ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਡਿਸਟ੍ਰਿਕਟ ਐਥਲੈਟਿਕਸ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ਵਲੋਂ ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ਦੇ ਬਹੁਮੰਤਵੀ ਖੇਡ ਸਟੇਡੀਅਮ ਵਿਖੇ ਡਿਸਟ੍ਰਿਕਟ ਐਥਲੈਟਿਕਸ ਚੈਂਪੀਅਨਸ਼ਿਪ ਕਰਵਾਈ ਗਈ। ਜਿਸ ਵਿਚ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਬੀ.ਏ. ਦੂਸਰਾ ਵਰ੍ਹੇ ਦੀ ਵਿਦਿਆਰਥਣ ਜੰਨਤ ਕੰਬੋਜ ਨੇ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਜੰਨਤ ਕੰਬੋਜ ਨੇ ਅੰਡਰ - 18 (ਲੜਕੀਆਂ) ਦੀ 200 ਮੀਟਰ ਦੌੜ 37.70 ਸੈਕੰਡ ਵਿਚ ਪੂਰੀ ਕਰ ਕੇ ਸਿਲਵਰ ਮੈਡਲ ਹਾਸਿਲ ਕੀਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਜੰਨਤ ਕੰਬੋਜ ਨੇ ਜੈਵਲਿਨ ਥ੍ਰੋਅ ਵਿਚ ਵੀ ਸਿਲਵਰ ਮੈਡਲ ਹਾਸਿਲ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਡਿਸਟ੍ਰਿਕਟ ਐਥਲੈਟਿਕਸ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ਵਲੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮੈਡਲਾਂ ਅਤੇ ਸਰਟੀਫਿਕੇਟਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਿਵਾਜਿਆ ਗਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਲਛਮਣ ਦੋਸਤ ਦੀ ਪੁੱਤਰੀ ਜੰਨਤ ਕੰਬੋਜ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਕਈ ਵਾਰ ਜੂਡੋ, ਤਾਇਕਵਾਂਡੋ ਅਤੇ ਟੇਬਲ ਟੈਨਿਸ ਵਿਚ ਸੂਬਾ ਅਤੇ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪੱਧਰ ਤੱਕ ਇਨਾਮ ਹਾਸਿਲ ਕਰ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਡਾ. ਰੇਖਾ ਸੂਦ ਹਾਂਡਾ, ਅਨੀਤਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਵਧਾਈ ਦਿੰਦਿਆਂ ਜੰਨਤ ਕੰਬੋਜ ਦੇ ਉੱਜਵਲ ਭਵਿੱਖ ਦੀ ਕਾਮਨਾ ਕੀਤੀ ਹੈ।

------------

 

Read More

ਬਾਬਾ ਭੁੰਮਣ ਸ਼ਾਹ ਦੇ ਲੱਖਾ ਵੱਟੂ ਤੇ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ-बाबा भूमण शाह की लक्खा वट्टू पर रहमत-Blessings on Baba Bhuman Shah's Lakkha Wattu - Fazilka Ek Mahagatha

      ਕੁਤੁਬਕੋਟ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦਾ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਹੈ। ਜੋ ਮੁਸਲਮਾਨ ਲੱਖਾ ਵੱਟੂ ਦੀ ਜਾਗੀਰ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਲੱਖਾ ਵੱਟੂ ਨੇ ਅਪਰਾਧ ਕੀਤਾ। ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਲਾਹੌਰ ਦੇ ਸੂਬੇਦਾਰ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਲਾਹੌਰ ਜੇਲ੍ਹ ਵਿੱਚ ਕੈਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਬਾਬਾ ਭੂਮਨ ਸ਼ਾਹ ਜੀ ਦੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਸੁਣ ਕੇ ਲੱਖਾ ਵੱਟੂ ਦੀ ਮਾਂ ਬਖਤਾਵਰ ਬੇਗਮ ਆਪਣੇ ਕੁਝ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਸਮੇਤ ਬਾਬਾ ਭੂਮਨ ਸ਼ਾਹ ਜੀ ਦੀ ਧੂੜ ਕੋਲ ਗਈ ਅਤੇ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਬਖਤਾਵਰ ਨੇ ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕੀਤੀ ਕਿ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ ਲੱਖਾ ਵੱਟੂ ਨੂੰ ਲਾਹੌਰ ਦੀ ਜੇਲ੍ਹ ਤੋਂ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰ ਦਿਉ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਜੀਵਨ ਭਰ ਲਈ ਤੁਹਾਡਾ ਰਿਣੀ ਰਹਾਂਗਾ। ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, ਜਿੱਥੇ ਕੁਤੁਬਕੋਟ ਪਿੰਡ ਸਥਿਤ ਹੈ, ਇਹ ਮੇਰੇ ਪਿਛਲੇ ਜਨਮ ਦੀ ਤਪੋਭੂਮੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਰਿਹਾਅ ਕਰਵਾ ਦੇਵਾਂਗਾ, ਪਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੁਤੁਬਕੋਟ ਪਿੰਡ ਛੱਡ ਕੇ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਵਸਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਲੰਗਰ ਆਦਿ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਕੁਤੁਬਕੋਟ ਵਿੱਚ ਚੱਲਣਗੇ ਅਤੇ ਉਹ ਉੱਥੇ ਤਪੱਸਿਆ ਕਰਨਗੇ। ਬਖਤਾਵਰ ਬੇਗਮ ਨੇ ਸ਼ਰਤ ਮੰਨ ਲਈ। ਚੌਥੇ ਦਿਨ ਲੱਖਾ ਵੱਟੂ ਜੇਲ੍ਹ ਤੋਂ ਰਿਹਾਅ ਹੋ ਕੇ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ। ਲੱਖਾ ਵੱਟੂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਅਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਰਾਤ ਵੇਲੇ ਜੇਲ੍ਹ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਾਧੂ ਰਹੱਸਵਾਦੀ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਹਮਦਰਦੀ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਲੈਣ ਆਇਆ ਹਾਂ, ਤੁਹਾਡੀ ਮਾਂ ਬਹੁਤ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੈ। ਬਾਬਾ ਜੀ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਦੀਆਂ ਜੰਜੀਰਾਂ ਖੁੱਲ ਗਈਆਂ। ਮੈਂ ਬਾਬਾ ਜੀ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਚੱਲਣ ਲੱਗਾ ਅਤੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ, ਪਰ ਭਿਕਸ਼ੂ ਗਾਇਬ ਹੋ ਗਿਆ. ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਬਖਤਾਵਰ ਬੇਗਮ ਲੱਖਾ ਵੱਟੂ ਨਾਲ ਬਾਬਾ ਭੁੰਮਣ ਸ਼ਾਹ ਦੇ oonਾਣ ਗਈ। ਜਿੱਥੇ ਲੱਖਾ ਵੱਟੂ ਨੇ ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੂੰ ਪਛਾਣਿਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬਖਤਾਵਰ ਬੇਗਮ ਨੇ ਆਪਣਾ ਕਬੀਲਾ ਇਕੱਠਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਖਾਲੀ ਕਰਨ ਲਈ ਮਨਾ ਲਿਆ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਾਰ ਸੇਵਾ ਵਜੋਂ ਪੰਜ ਏਕੜ ਜ਼ਮੀਨ ਦਾਨ ਕੀਤੀ ਸੀ. ਗੱਲਬਾਤ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਉਸਦੇ ਇੱਕ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ, ਕੁਤੁਬਦੀਨ ਅਤੇ ਤਾਜਦੀਨ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ, ਪਿੰਡ ਕੁਤੁਬਦੀਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸਥਾਨ ਪੁੱਟਿਆ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਬਾਬਾ ਭੂਮਨ ਸ਼ਾਹ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਜਨਮ ਦੀ ਧੂੜ ਦੇ ਸਥਾਨ ਤੇ ਚਿਮਟੇ ਅਤੇ ਕਮੰਡਲ ਮਿਲੇ ਸਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੜਾਹੀ, ਕੜਾਹੀਆਂ ਅਤੇ ਕੜਾਹੀਆਂ ਵੀ ਪਾਈਆਂ ਗਈਆਂ। ਫਿਰ ਤਾਜਦੀਨ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਲਾਲਚ ਆਇਆ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੂੰ ਵੰਗਾਰਿਆ, ਫਿਰ ਤਾਜਦੀਨ ਦੇ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੇ ਬਾਬਾ ਜੀ ਦੇ ਚਮਤਕਾਰ ਕਾਰਨ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਲੜਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਆਖਰਕਾਰ ਤਾਜਦੀਨ ਨੇ ਹਾਰ ਮੰਨ ਲਈ ਅਤੇ ਬਾਬਾਜੀ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ. ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਕਾਬੀਲਾ ਬਖਤਾਵਰ ਬੇਗਮ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿੱਚ, ਉੱਥੋਂ ਸੱਤ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ, ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਪਿੰਡ ਵਸਾਇਆ। ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਹਵੇਲੀ ਲੱਖਾ ਵੱਟੂ ਸੀ ਅਤੇ ਪਿੰਡ ਕੁਤੁਬਕੋਟ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਬਦਲ ਕੇ ਬਾਬਾ ਭੂਮਨ ਸ਼ਾਹ ਪਿੰਡ ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਜਾਣਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਾ। ਜੋ ਕਿ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਪੰਜਾਬ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਹੈ.

पाकिस्तान में एक गांव है कुतुबकोट। जो मुसलमान लक्खा वट्टू की जागीर थी। एक दिन लक्खा वट्टू ने कोई अपराध कर दिया। जिस कारण लाहौर के सूबेदार ने उसे लाहौर जेल में बंद कर दिया। बाबा भूमण शाह जी की ख्याति सुनकर लक्खा वट्टू की माता बख्तावर बेगम अपने कुछ रिश्तेदारों को साथ लेकर बाबा भूमण शाह जी के धूणें पर गई और रो कर विलाप करने लगी। बख्तावर ने बाबा जी से प्रार्थना की कि आप मेरे बेटे लक्खा वट्टू को लाहौर की जेल से छुड़ा दें तो आपकी आजीवन ऋणी रहूंगी। बाबा जी मुस्कारा कर बोले, जहां पर कुतुबकोट गांव बसा है, वह मेरे पिछले जन्म की तपोभूमि है। तुम्हारे बेटे को तो मैं छुड़वा दूंगा, लेकिन आपको कुतुबकोट गांव छोडक़र कहीं दूसरी जगह जाकर बसना होगा। कुतुबकोट में पहले की तरह लंगर आदि चलेगा और वह वहां पर तप किया करेंगे। बख्तावर बेगम ने शर्त मान ली। चौथे दिन ही लक्खा वट्टू जेल से छूट गया और वापस आ गया। लक्खा वट्टू ने अपनी मां और रिश्तेदारों को बताया कि एक साधु फकीर रात के वक्त जेल के कमरे में प्रकट हुआ और प्रेम व करूणा से बोला, मैं तुम्हें लेने आया हूं, तुम्हारी माता बहुत परेशान है। बाबा जी की कृपा से मेरे पैरों की बेडिय़ां खुल गई। मैं बाबा जी के पीछे-पीछे चलने लगा और घर पहुंच गया, लेकिन साधु गायब हो गया। अगले दिन बख्तावर बेगम लक्खा वट्टू को लेकर बाबा भूमण शाह के धूने पर गई। जहां लक्खा वट्टू ने बाबा जी को पहचान लिया। इसके बाद बख्तावर बेगम ने अपने कबीले को इकट्ठा किया और गांव खाली करने के लिए उनको राजी कर लिया। उस समय सबसे पहले कार सेवा के रूप में पांच एकड़ भूमि दान कर दी। बातचीत दौरान उनके एक रिश्तेदार कुतुबदीन व ताजदीन के कहने पर गांव कुतुबदीन मे एक विशेष स्थान खोदा गया, जहां बाबा भूमण शाह के पूर्व जन्म के धूने के स्थान पर चिमटा व कमंडल मिले। इसके अलावा देगचे, कड़ाहे और तवे भी मिले। तब ताजदीन के मन में लालच आ गया और उसने बाबा जी को ललकारा तो बाबा जी के चमत्कार से ताजदीन के सिपाही आपस में ही लडऩे लग गए। आखिर ताजदीन ने हार मानी और बाबा जी के पैरों में गिर गया। इसके बाद कबीला बख्तावर बेगम के नेतृत्व में वहां से सात किलोमीटर दूर जाकर नयां गांव बसाया। जिसका नाम हवेली लक्खा वट्टू पड़ा और गांव कुतुबकोट धीरे-धीरे बदलकर बाबा भूमण शाह गांव के नाम से पुकारा जाने लगा। जो पाकिस्तान के पंजाब प्रदेश में स्थित है। 

Qutubkot is a village in Pakistan. Which was the jagir of Muslim Lakha Wattu. One day Lakha Wattu committed a crime. Due to which the Subedar of Lahore imprisoned him in Lahore Jail. Hearing the fame of Baba Bhuman Shah ji, Lakha Wattu's mother Bakhtawar Begum, along with some of her relatives, went to Baba Bhuman Shah ji's dust and started weeping and weeping. Bakhtawar prayed to Baba ji that if you free my son Lakha Wattu from the jail of Lahore, then I will be indebted to you for life. Baba ji smiled and said, where Qutubkot village is situated, it is the tapobhoomi of my previous birth. I will get your son released, but you will have to leave Qutubkot village and settle somewhere else. Langar etc. will run in Qutubkot as before and he will do penance there. Bakhtawar Begum accepted the condition. On the fourth day, Lakha Wattu was released from jail and came back. Lakha Wattu told his mother and relatives that a sadhu mystic appeared in the jail room during the night and said with love and compassion, I have come to pick you up, your mother is very upset. By the grace of Baba Ji, the shackles of my feet were opened. I started following Baba Ji and reached home, but the sadhu disappeared. The next day Bakhtawar Begum Lakha went to Baba Bhuman Shah's Dhoon with Vattu. Where Lakkha Wattu recognized Baba Ji. After this Bakhtawar Begum gathered her clan and persuaded them to vacate the village. At that time first donated five acres of land as a car service. During the conversation, at the behest of one of his relatives Qutubdin and Tajdin, a special place was dug in the village Qutubdin, where tongs and kamandals were found at the place of dust of the previous birth of Baba Bhuman Shah. Apart from this, cauldrons, pans and pans were also found. Then greed came in the mind of Tajdin and he challenged Baba Ji, then the soldiers of Tajdin started fighting among themselves due to Baba Ji's miracle. Eventually Tajdin gave up and fell at Babaji's feet. After this, under the leadership of Kabila Bakhtawar Begum, seven kilometers away from there, settled a new village. Whose name was Haveli Lakhkha Wattu and the village Kutubkot gradually changed to be called as Baba Bhuman Shah village. Which is located in the Punjab region of Pakistan.(Fazilka Ek Mahagatha) Lachhman Dost

Read More

हैरीटेज दर्जा प्राप्त फाजिल्का की सबसे पुरानी इमारत रघुवर भवन का मुख्य गेट व दिवार गिरी

 पहले गिर चुके हैं 5 कमरे, अब सिर्फ पेड़ सहारे खड़ी है इमारत

फाजिल्का, 14 सितंबर: पंजाब के संस्कृतिकए पुरातत्व और संग्राहालय विभाग की ओर से विरासती दर्जा प्राप्त फाजिल्का की सबसे पुरानी इमारत रघुवर भवन की तरफ पंजाब सरकार व जिला प्रशासन की तरफ से बिलकुल ध्यान नहीं देने के कारण मुख्य गेट गिर गया है। इसके अलावा नगर सुधार ट्रस्ट की तरफ से इमारत की सुरक्षा के लिए करीब डेढ़ वर्ष पहले बनाई गई दिवार का भी काफी हिस्सा गिर गया है। वहीं ट्रस्ट की तरफ से दिवार को लगाए गए गेट को बंद करने वाला हिस्सा भी टूट चुका है। हैरीटेज दर्जा प्राप्त इस इमारत की मौजूदा हालत यह है कि इमारत सिर्फ पिपल के पेड़ के सहारे ही खड़ी है और इसके चारों तरफ एक से दो फीट तक बारिश का पानी जमा हो चुका है। जिस कारण यह पूरी इमारत किसी भी समय मलबे के ढेर में बदल सकती है।
120 वर्ष पुरानी है इमारत
इस बारे में जानकारी देते हुए फाजिल्का के इतिहासकार लछमण दोस्त ने बताया कि इस इमारत को बने हुए 120 साल पूरे हो चुके हैं और मौहल्ला नईं आबादी इस्लामाबाद, धींगड़ा कालोनी, बस्ती चंदोरां व टीचर कालोनी के अलावा शहर के इतिहास को प्रेम करने वाले लोगों की तरफ से यहां एक माह से अधिक समय तक धरना प्रदर्शन किया गया, जिसके बाद पंजाब सरकार के संस्कृतिकए पुरातत्व और संग्राहालय विभाग ने इसे हैरीटेज का दर्जा दिया, जिसकी अंतिम प्रकाशना 2016 में की गई थी। मगर उसके बाद न तो विभाग ने इस तरफ कभी ध्यान दिया और न ही जिला प्रशासन ने। हैरानी की बात यह भी है हैरीटेज का दर्जा प्राप्त इस इमारत के निकट कहीं भी हैरीटेज प्राप्त इमारत का बोर्ड तक नहीं लगाया गया। उन्होंने बताया कि हैरीटेज का दर्जा मिले आज पांच साल बीत गए, लेकिन इस की कभी रिपेयर तक नहीं की गई। जिस कारण यह इमारत अब बिलकुल गिरने के कगार पर है।

मेन गेट पर थी सुंदर चित्रकारी

इतिहासकार लछमण दोस्त ने बताया कि जो मुख्य गेट गिरा है, उस पर काफी सुंदर चित्रकारी की हुई थी। गेट के ऊपर ओम रघुवर भवन लिखा हुआ था और उसके नीचे ठेक द्वार लिखा हुआ था। मगर सुंदर कलाकृति से सजाए पिल्लर बीती रात गिर गए। जबकि इस इमारत के पांच कमरे पहले ही गिर चुके हैं। उन्होंने बताया कि नगर सुधार ट्रस्ट की तरफ से करीब डेढ़ साल पहले इमारत की सुरक्षा के लिहाज से चारदिवारी बनाई गई थी, लेकिन उस दिवार में से अब करीब 15 फीट तक दिवार गिर गई है।
हैरीटेज का बोर्ड तक नहीं

 लछमण दोस्त ने बताया कि कड़े संघर्ष के बाद रघुवर भवन, बंगला और गोल कोठी को हैरीटेज का दर्जा मिला था, लेकिन पंजाब सरकार व प्रशासन ने इन इमारतों की न तो संभाल की और न ही यहां हैरीटेज के बोर्ड लगाए गए। जिस कारण यहां आने वाले पर्यटकों व जिले के लोगों को इन ऐतिहासिक इमारतों के इतिहास के बारे में कुछ जानकारी नहीं है। उन्होंने पंजाब सरकार व जिला प्रशासन से मांग की है कि रघुवर भवन की संभाल की जाए तांकि यहां आने वाले पर्यटक फाजिल्का की इस शान को देख सकें। इसके अलावा आने वाली पीढ़ी को भी अपनी विरासत के बारे में जानकारी मिलती रहे।

Read More